Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz

Metoda ta doskonale przygotowuje dziecko do czytania i pisania oraz zapobiega możliwym trudnościom w ich opanowaniu. Metoda ta angażuje jednocześnie wiele zmysłów, usprawnia koncentrację, pamięć i operacje myślowe. Dzięki odpowiednim ćwiczeniom stale doskonalona jest poprawna wymowa oraz rozwijany słuch fonematyczny, np. poprzez wydzielenie sylab i głosek ze słów. Dziecko wyrabia sobie prawidłowy nawyk trzymania i posługiwania się narzędziem pisarskim.
Wykonując różne zadania uczy się także umiejętności mieszczenia się w liniaturze podczas odtwarzania wzoru tworzącego szlaczek. Ogromną korzyścią ze stosowania tej metody jest to, że dziecko nabiera wiary we własne siły, odkrywa własne zdolności oraz wdraża się do samokontroli. Metodzie tej towarzyszą piosenki i ciekawe zadania, które sprawiają dużo frajdy.

Dziecięca Matematyka E. Gruszczyk- Kolczyńskiej

„Myślą przewodnią Dziecięcej matematyki Gruszczyk- Kolczyńskiej jest wtopienie edukacji matematycznej w proces wspomagania rozwoju umysłowego”.
Edukacja matematyczna dziecka musi być połączona z intensywnym rozwojem myślenia z kształtowaniem odporności emocjonalnej wraz z ćwiczeniem pewnych umiejętności matematycznych. W edukacji tej liczą się przede wszystkim osobiste doświadczenia dziecka będące budulcem, z którego maluch tworzy pojęcia i umiejętności.

Odpowiednio dobrane wpływają na rozwój myślenia i hartowania dziecięcej odporności. Podczas ich przetwarzania dziecko nazywa przedmioty i wykonywane czynności, co doskonali koncentrację uwagi i pozwala mu dostrzec to co istotne. Dziecko musi czuć sens tego co robi. Dzięki dziecięcej matematyce E. Gruszczyk- Kolczyńskiej, dzieci bardzo chętnie pokonują trudności i wytrwale wykonują polecenia, gdyż zadania prezentowane są w sposób przyjemny. Dzięki tej metodzie dziecko chętnie i na długo zaprzyjaźni się z matematyką.

Metoda Ruchu Rozwijającego W. Sherborne

Metoda Ruchu Rozwijającego W. Sherborne to pewien system ćwiczeń oraz zabaw ruchowych, który wywodzi się z naturalnych potrzeb dziecka. Metoda ta opiera się na usprawnianiu motoryki, poznawaniu przez dzieci własnego ciała, kształtowaniu poczucia sił, sprawności, a także możliwości ruchowych. Maluch mający zaufanie do siebie czuje się bezpieczny, lepiej się rozwija, a także jest bardziej twórczy.

Równocześnie dziecko kształtuje zdolność tworzenia więzi oraz rozwija świadomość przestrzeni i orientacji. Metoda Ruchu Rozwijającego jest propagowana na całym świecie jako jeden z ważniejszych czynników rozwoju psychomotorycznego młodszych dzieci.

Metoda Klanzy

Źródłem inspiracji metody Klanzy była pedagogika zabawy. Czy są gdzieś na świecie dzieci, które nie lubią się bawić? Chyba nie. Zabawa jest podstawową formą działalności i aktywności dzieci. Poprzez zabawę dzieci poznają i odkrywają świat, lepiej poznają siebie i innych, doświadczają, uczą się, komunikują się, odczuwają i przeżywają.

Metoda zabawy Klanza jest dla dzieci niezwykle interesująca. Angażuje emocjonalnie całą grupę, pobudza do twórczego działania, inspiruje do maksymalnego wykorzystywania swoich możliwości, a tym samym jest źródłem radości i satysfakcji.
Metodzie tej towarzyszą piosenki, tańce, rymowanki i chusta animacyjna.

Metoda Odimienna Ireny Majchrzak – zabawy z literami

Odimienna metoda nauki czytania stosowana jest już wśród bardzo małych dzieci. Punktem wyjścia jest pokazanie dziecku jego imienia – „wizytówki”, a następnie imion znanych bliskich mu osób. Dzięki temu dziecko zauważa, iż imię można nie tylko usłyszeć i wymówić, lecz również zobaczyć, że samo dziecko zostało przedstawione w kształcie liter, lub, że zostało schowane za zasłoną liter. Następne etapy to wiele gier i zabaw pozwalających dzieciom na poznanie pozostałych imion, wyrazów, oraz liter alfabetu.

„Sprawdzanie obecności”, „ściana pełna liter”, „deszcz imion”, „targ liter”, „gra w sylaby”, „nazywanie świata” i inne sformułowania –
to nazwy ćwiczeń oraz hasła charakterystyczne dla metody dr Ireny Majchrzak

Zabawy badawcze, doświadczania, obserwacje przyrodnicze

Naturalną metodą poznawczą stosowaną przez dzieci w wieku przedszkolnym jest aktywność badawcza, występuje ona w dwóch postaciach. Pierwsza to samodzielne odkrywanie. Dziecko ma tu pełną swobodę działania, samo wyznacza sobie tempo i czas pracy, ale jednocześnie jest to uczenie się drogą prób i błędów, w którym narażone jest ono na wiele trudności i porażek. Drugi sposób odbywa się pod kierunkiem nauczyciela. Nauczyciel zajmuje tu rolę inicjatora sytuacji, prowokuje do stawiania pytań, udostępnia stosowne metody i pomoce badawcze, ukierunkowuje go podczas badań i eksperymentowania.

Metoda C. Orffa

Założeniem tej metody jest rozwijanie kultury fizycznej dziecka w korelacji z kulturą rytmiczno – muzyczną i kulturą słowa. W różnego rodzaju ćwiczeniach proponowanych przez Orffa ma miejsce połączenie muzyki, mowy i ruchu, co daje dziecku możliwość rozwijania samoekspresji i inwestycji twórczej.

Metoda aktywnego słuchania muzyki według Batii Strauss

Metoda Batii Strauss pozwala na przybliżenie dzieciom muzyki klasycznej. Dzieci aktywnie słuchają tzn. słuchając, wykonują proste ruchy rytmiczne siedząc, lub proste ruchy taneczne proponowane przez nauczyciela. W przypadku dzieci młodszych są to proste ruchy ilustracyjne, krótkie opowiadania związane z każdym utworem muzycznym. Poprzez „aktywne słuchanie” dzieci nieświadomie poznają strukturę utworu muzycznego.

Kontakt z muzyką jest dla dziecka źródłem twórczych poczynań, różnorodnych poszukiwań, stymuluje dziecko do samowyrażania się (np. w tańcu, śpiewie). Poprzez kontakt z muzyką rozwijają się u dziecka dodatnie cechy charakteru, zdolności poznawcze, a cała osobowość kształtowana jest harmonijnie i wielostronnie.

Kodowanie i programowanie

Kodowanie i programowanie to nic innego jak ciekawe zajęcia, podczas których dzieci szukają rozwiązania w kreatywny sposób. Cele innowacji wynikają z potrzeby i chęci wychowania ludzi twórczych, umiejących poruszać się we współczesnym świecie. Nauka kodowania to rozwijanie algorytmicznego myślenia, zadaniowego podejścia do stawianych problemów, szukanie różnych możliwości i wybieranie tych najbardziej optymalnych. Poprzez naukę kodowania rozwijają się uniwersalne kompetencje, przydatne na każdym etapie życia.

W naszym przedszkolu do zabawy i nauki z dziećmi wykorzystujemy narzędzia do kodowania takie jak: mata do kodowania, krążki, kolorowe kubki, kolorowe kartki, klocki, i inne…

Zajęcia z tablicą interaktywną

W naszym przedszkolu na zajęciach korzystamy z tablic interaktywnych, które uatrakcyjnią część zajęć z dziećmi. Jest ciekawym dodatkiem edukacyjnym, wprowadzającym nowoczesność do pracy z dziećmi. Najważniejszą z zalet korzystania ze sprzętu multimedialnego jest stymulowanie rozwoju intelektualnego dzieci. Rozwija się spostrzegawczość i logiczne myślenie, kształtuje pomysłowość i wyobraźnia, dziecko ćwiczy pamięć i koncentrację. Korzystając z zasobów programu możemy wspierać rozwój umiejętności matematycznych dzieci, kształtować zdolności rozróżniania kolorów, kształtów, liczb, wielkości i kierunków. Jest to pomoc dydaktyczna, która ukierunkowuje dziecko na: celowe i efektywne wykorzystywanie zdobyczy współczesnych osiągnięć technologicznych.

Praca a raczej zabawa z tablicą rozwija percepcję wzrokowo – słuchową i pozwala samodzielnie rozwiązywać zadania z natychmiastową oceną w postaci dźwiękowej. Rozwija percepcję wzrokowo – ruchową, np. trening manualny – poprzez rysowanie kształtów, wypełnianie kolorami, wzorami, kształtowanie napięcia mięśniowego poprzez odpowiednie dociskanie pisaka. Interaktywność absorbuje dziecko, angażuje jego zmysły – wzrok, dotyk, słuch. Rozwija umiejętność wykonywania złożonych poleceń, które aktywizują myślenie abstrakcyjne.

Edukacja przez ruch Doroty Dziamskiej

Autorką systemu metodycznego Edukacja przez ruch jest Dorota Dziamska.
Jest to nowoczesny system metodyczny przeznaczony do prowadzenia kształcenia i wychowania dzieci z przedszkoli i młodszych klas szkoły podstawowej, realizujący założenia integracji sensorycznej, wspomagający procesy zapamiętywania, a więc uczenia się. System jest zbiorem ćwiczeń usprawniających poszczególne funkcje rozwijającego się organizmu, które opierają się na naturalnych formach ruchu dziecka. Każde ćwiczenie zaproponowane uczestnikom zabaw i spotkań edukacyjnych:

• zawiera zaplanowany swobodny, a potem celowy ruch,
• wywołuje korzystne emocje motywujące do indywidualnej i zbiorowej aktywności,
• ma charakter poznawczy, rozwija mowę, myślenie, buduje wiedzę.

Ruch odgrywa najbardziej znaczącą rolę w procesie uczenia się małych dzieci, system proponuje więc poruszanie się w trakcie zajęć, co ma swój bezpośredni wpływ na koncentrację, tempo pracy oraz umożliwia pełniejszy rozwój we wszystkich obszarach: fizycznym, emocjonalnym, społecznym i poznawczym.
Działaniom dzieci towarzyszy rytmizowany tekst lub muzyka, co sprzyja uzyskaniu płynności i sprawności ruchu

Metoda projektu

Podejście projektowe zakłada, że proces zdobywania wiedzy przez małe dzieci jest procesem naturalnym, spontanicznym i samodzielnym. Rolą nauczyciela nie jest nauczanie, ale koordynowanie pracy dzieci, organizowanie przestrzeni badawczej tak, aby dzieci samodzielnie zdobywały wiedzę. Ważnym aspektem pracy nauczyciela jest również uważna obserwacja działań dzieci. Metoda projektów umożliwia uczestniczenie każdemu dziecku, doświadczenie bycia skutecznym, współpracującym z rówieśnikami nad realizacją projektu.

Pierwszym elementem tej struktury są dyskusje. Podczas dyskusji mali badacze mówią, co już wiedzą na jakiś temat i czego chcieliby się dowiedzieć. Dyskusje te odbywają się z udziałem całej grupy. W tej fazie projektu następuje również tworzenie pytań, problemów na podstawie posiadanej wiedzy i tego, czego dzieci chcą się dowiedzieć.

Drugim elementem tej struktury jest praca dzieci w terenie. Ta forma organizacji pracy daje im możliwość szukania odpowiedzi na pytania badawcze i postawione hipotezy. Do tego celu organizuje się dzieciom badania w terenie i analizy materiałów źródłowych oraz stawianie następnych pytań.
Trzecia faza to dociekania i uporządkowanie zdobytej wiedzy, określanie nowych umiejętności.
Ostatni element tej struktury to pokaz. Są one ważnymi sposobami dokumentowania procesu uczenia się dzieci. W końcowym etapie mogą to być takie wydarzenia kulminacyjne, jak: impreza, wystawa, występ artystyczny itp.

TOC – techniki logicznego myślenia

W jaki sposób można osiągnąć pożądany stan zachowań w dobie nowoczesnych metod oddziaływania na uczniów? Jedną z teorii, która wspiera szkołę w kreowaniu postaw jest Teoria pokonywania ograniczeń (TOC) – pokonując ograniczenia stwarzamy możliwości.

Aby osiągnąć poprawę obecnego stanu myślenia, TOC stosuje trzy zasadnicze pytania dotyczące zmian:
Co zmienić? W co należy to zmienić ? Jak to zmienić?, czyli pytania na które poszukujemy odpowiedzi w kontekście zmian dotyczących zrównoważonego rozwoju. Zgodnie z teorią TOC, aby osiągnąć właściwe odpowiedzi na te trzy pytania należy zastosować zestaw narzędzi myślowych TOC: chmurkę, gałąź, drzewo.

Celem zastosowania tych narzędzi w pracy z uczniami jest:
identyfikowanie i definiowanie problemów (chmurka), w odniesieniu do sytuacji konfliktu wewnętrznego i zewnętrznego szukanie i konstruowanie rozwiązań problemów (logiczna gałąź) konstruowanie strategicznego i taktycznego planu aby osiągnąć te rozwiązania (drzewo ambitnego celu.

TOC dla edukacji pozwala dzieciom zdobywać wiedzę i umiejętności w zakresie:

• efektywnego komunikowania się z innymi
• określania i wyrażania własnych potrzeb
• doskonalenia umiejętności rozumowania
• rozwiązywania problemów
• tworzenia planu osiągania ambitnych celów
• wytrwałego dążenia do celu i przewidywania konsekwencji zdarzeń związanych z podjętymi decyzjami
• przejmowania odpowiedzialności za własne uczenie się i rozwój.

Drama

Drama jest metodą nauczania – uczenia się, ponieważ wyróżniają ją charakterystyczne, specyficzne czynności nauczyciela i ucznia. Czynności nauczyciela polegają na przekazywaniu dzieciom poleceń i próśb, aby rozwiązali konkretny problem wchodząc w roli i rozwiązując go w sytuacji fikcyjnej. Dzieci najczęściej w małych grupach przygotowują się do realizacji zadania, a następnie przedstawiają je w formie improwizacji. Dzieci biorące udział w dramie pogłębiają swoje przeżycia i realizują się twórczo, uczą się analizować różne reakcje: pozytywne, negatywne, a jednocześnie dokonują korekty zachowań. Nauczyciel pracujący techniką dramy powinien pamiętać o podstawowych zasadach nauczania, zwłaszcza o zasadach stopniowania trudności. Dramę należy bowiem wprowadzać od najprostszych jej technik (np. improwizacje w 2-3 osobowych zespołach), aż do scen improwizowanych z większą ilością dzieci.

W pracy z dziećmi młodszymi, stosowane techniki dramowe dające dobre efekty pracy to gry dramowe, rzeźby, oraz fotografie. Polecenia nauczyciela powinny być tutaj proste a problem do rozwiązania bliski i znany dzieciom, poczynając od tego, co jest bliższe dzieciom, przechodząc stopniowo do tego, co dalsze, nowe i nieznane.

Zastosowanie dramy jako metody pracy z dziećmi umożliwia:

• rozwijanie w dziecku wiary w siebie,
• kształcenie pełnej osobowości, pobudzanie harmonijnego rozwoju,
• rozszerzanie zakresu aktywności dziecka,
• wykorzystywanie w codziennej praktyce wychowawczej elementów sztuki w różnych jej przejawach (muzyka, teatr, plastyka),
• rozwijanie wrażliwości, wyobraźni i doświadczeń,
• stwarzanie takich sytuacji, w których dziecko uczy się dokonywać samodzielnych wyborów i podejmować decyzje,
• kształtowanie postawy otwartej i kreatywnej,
• nacisk na indywidualny rozwój dziecka,
• rozwijanie i wzbogacanie słownictwa.

W grupie pracującej metodą dramy dzieci uczą się przede wszystkim współpracy, bycia ze sobą, wzajemnej akceptacji, znika wstydliwość, a w jej miejsce pojawia się otwartość, szczerość, pewność siebie, umiejętność dzielenia się i pomagania sobie. W dramie każdy odnosi sukces. Nie ma tu, bowiem nieważnych ról, nie jest to teatr, nie chodzi tu o wyreżyserowane popisy aktorskie, więc nie ma tu ról, które mogłyby być źle zagrane.